Er wordt vaak gezegd dat als je iets mee maakt dat je het moet leren aanvaarden. “Je zal later wel kunnen terug kijken en zien wat je geleerd hebt.” Of alles wat je meemaakt is een leerproces. Is dat eigenlijk altijd zo? Als ik kijk naar mijn eigen leven dan denk ik van niet. Ik denk niet dat ik ooit zal kunnen aanvaarden dat er vrienden gestorven zijn in mijn tienerjaren, dat ik kanker heb gehad, dat ik verder moet leven met 1 borst en littekens, dat mijn gezonde lichaam zijn gezondheid heeft moeten afgeven. Ik was gisteren aan het chatten met een vriendin die haar baby verloren is en ik dacht bij mezelf; dat kan je toch onmogelijk aanvaarden en wat zou je daar uit moeten leren?
Ja, je leert meer van dag tot dag leven. Je komt tot het besef dat je moet genieten van wat je hebt. Je leert dankbaar zijn. Maar misschien zijn dat dingen die je al allemaal deed en waar je je al bewust van was. Het zijn ook van die standaard uitspraken die ik zelf ook vaak zeg. Maar het neemt het gemis en de pijn niet weg.
Je leert wel leven met het gemis. Als ik nu in de spiegel kijk, dan ben ik gewoon aan het korte haar dat krult, aan het zicht in de spiegel, maar het zal nooit van mij zijn. Het wordt iets waar je elke dag mee leeft en het leven gaat verder. Dat is zo. We staan elke dag op en bouwen opnieuw aan een leven dat bij ons past, maar het gemis blijft aanwezig.
