Vrouwelijkheid

Zo nu en dan ga ik naar de fascia therapie bij Ellen. We kennen elkaar al lang en ik hou van de manier waarop ze werkt. Ze geeft zachtheid als cadeau. Vorige week ben ik terug langs gegaan en toen vroeg ze me mee op een meditatie workshop die ze gaf. Graag zei ik ja. Ik had er geen verwachtingen van en had er zin in.

Die middag zat ik samen met een leuk groepje mensen. Iedereen was anders, dat voelde ik al heel snel. De diversiteit aan mensen deed me al de eerste minuten iets.

Met een open mind en open hart, deed ik mee. En oh, boy, wat is er allemaal gebeurd. Ellen deed ons bewegen. Gewoon los bewegen. Er was muziek. Er was stilte. Ik had mijn ogen dicht. Bewegen; het lijkt een simpel woord, maar dat is het niet altijd. Plots realiseerde ik me dat ik elke dag beweeg; zwemmen, wandelen en fitnessen. De beweging is er dan, maar komt niet van binnenin. Het voelt vaak als een moeten. Bewegen om gezond te zijn/blijven. Bewegen omdat het zo hoort. Daar met mijn ogen dicht voelde ik een waanzinnige energie die me mee nam in het bewegen. Misschien stond ik zelfs stil, maar er was beweging die van diep kwam. Er waren geluiden. Er was muziek. ik hoorde de andere mensen rondom me bewegen. De vogels floten. Ik kon helemaal in het moment zijn.

Deze beweging maakte iets open; vrouwelijkheid. Ik heb me al heel lang niet meer vrouwelijk gevoeld. Met 1 borst, menopauze kilo's en kort haar is het een zoektocht om mij vrouw te voelen. In de beweging bij Ellen was ik vrouw. De beweging mocht sensueel zijn, gewoon stil staan of zelfs dansen. Het kwam vanuit mijn innerlijke vrouw.

Het vrouwelijke in mij kreeg terug ruimte om er te zijn. Dat voelde als een bevrijding en tegelijkertijd gaf me dat ook vrijheid. Er waren tranen, om de vrouw die ik was en de vrouw die ik nu ben. De vrouw die kinderen op de wereld mocht zetten en de vrouw die nu een andere fase van het leven binnen stapt. De vrouw ertussen in, die geen vrouw kon zijn omdat er mannelijke energie nodig was om te overleven.

Er was samen bewegen en toen kwam er een gedachte; "nu berg ik mijn vrouw weer op en ga ik de beweging leiden," omdat het iets is dat ik ken. Maar ik moest niet leiden. Ik mocht zijn en de vrouw mocht aanwezig blijven. Tot op het moment dat ik besefte dat ik aan het leiden was en dat mijn vrouwelijkheid daar deel van uitmaakte.

De groep in beweging, de ruimte die Ellen ons gaf om te zijn, de veiligheid van de groep; wat een feest voor mijn vrouw zijn.

Ik heb haar gemist; de vrouw in mij. Ik ben hard geweest voor haar. Als je overlevingsinstinct overneemt, komt er een mannelijke energie naar boven en dat is helemaal ok. Op dat moment had ik dat ook nodig.

Maar nu, mag ik me weer vrouw voelen. Nu mag ik weer in mijn vrouw zijn stappen.