Drie jaar geleden ging ik door de donkerste periode van mijn leven. Mensen zeggen me nu: "Het is voorbij." En ja, dat klopt, die periode is voorbij. Tegelijkertijd is het een periode die me vergezelt, als een schaduw die me nog steeds volgt. We worden vaak verteld wat we moeten doen, hoe we moeten zijn en dat we vooral moeten loslaten wat er is gebeurd. En ergens klopt dat wel: loslaten is een prachtig, maar oh zo moeilijk.
Zoals de angst voor herval. Het is een soort constante metgezel, een schaduw die altijd op de achtergrond aanwezig is. Een paar weken geleden leek het alsof ik weer even helemaal terugviel in die donkere tijd. Alles in mij blokkeerde. Mijn gedachten raakten verstrikt, mijn lichaam blokkeerde. Plannen die ik vol enthousiasme had gemaakt, leken opeens zinloos. Er was een verlammende angst die mij overnam, alsof al mijn vooruitgang in één klap was uitgewist.
Ik besloot om mijn oncologe te bellen. Hoewel ik aan de telefoon al aarzelde, mocht ik toch langskomen. Terwijl ik in de wachtkamer zat, gingen er allerlei gedachten door mijn hoofd: "Ik weet dat het niets is. Waarom zit ik hier? Ik neem de tijd in van iemand die echt ziek is." Ik voelde me zo schuldig. Toen ik eenmaal binnenkwam, verontschuldigde ik me meteen.
Wat een opluchting toen ze me vertelde dat excuses niet nodig waren. Dat mijn angst er mocht zijn. Ze zei dat het volkomen normaal is om af en toe overweldigd te worden door angst en dat het trauma van die zware tijd nog steeds aanwezig is. Die erkenning voelde als een warm deken om mijn schouders. Eindelijk iemand die begreep dat, hoewel ik fysiek gezond was, de mentale worsteling nog altijd aanwezig was. Toen ze me vertelde dat er niets ernstigs aan de hand was, was ik nog meer opgelucht.
Thuis, na dat bezoek, stond ik voor de spiegel. Ik keek naar mezelf en zag een ander mens. Iemand die is veranderd door wat ik heb meegemaakt. De angst is nu een metgezel geworden. Dat is geen prettig gezelschap en het voelt vooral onwennig. Soms, wanneer ik op de bank zit, zit ik samen met de angst. We kijken elkaar in de ogen, zonder echt te weten wat we met elkaar aan moeten. De angst is er en het lijkt erop dat hij voorlopig nog bij me zal blijven.
Maar iets in mij weet ook dat het op een dag anders zal zijn. Op een dag zal de angst zijn eigen weg gaan en ik die van mij. Tot dat moment moet ik leren accepteren dat het oké is om samen met de angst te leven. Het is oké om soms de weg kwijt te zijn. Het is oké om me verloren te voelen in die angst, hoe verstikkend het soms ook is.
Ik weet hoe belangrijk het is om ruimte te geven aan die gevoelens, hoe ongemakkelijk ze ook zijn. In die ruimte zit energie. We willen allemaal het liefst sterk zijn en onze pijn of angst wegstoppen. Maar dat werkt vaak averechts. Erkenning en acceptatie van wat er in ons omgaat, geeft energie en ademruimte. De angst kan er zijn, zonder dat het alles hoeft te bepalen. Het mag er zijn, zonder dat het je hele leven hoeft over te nemen.
Dat is mild zijn naar mezelf. Dat mannelijke vechtdeeltje hoeft niet altijd aan te staan. We hoeven niet altijd ‘oké’ te zijn. Soms is het leven zwaar en soms dragen we meer met ons mee dan we denken dat we aankunnen. Het is mens zijn. En het is menselijk om soms bang te zijn, om je soms verloren te voelen, om de controle kwijt te zijn.
Ik ben anders dan vroeger. Er is een deeltje in mij dat er nu even niet is. Mijn onbezorgde kleine meisje vind ik even niet en dat is ook oké. Het leven is als een reis met de ups en downs en soms gaat die moeizaam. Maar het is mijn reis en ik hoef hem niet alleen af te leggen. Zelfs met angst als metgezel, weet ik dat ik op de juiste weg ben en dat ik weer volop geniet.
Comments