Een weekend met feestjes. Ik was er helemaal klaar voor. De winter duurt al lang genoeg en op de aan of andere manier ben ik iemand die in de winter echt in een soort sociale winterslaap gaat. Ik heb dan weinig behoefte aan feestjes of s avonds laat nog buiten komen om vanalles te ondernemen. Daarom kijk ik altijd uit naar de lente en de zomer.
Dit weekend was dus anders. Een feestje, want mijn lieve zussie werd 45 jaar. Ze had haar vrienden uitgenodigd en ik keer er naar uit. Mooie kleren aan, make up en buiten komen. Een paar maanden geleden vond ik dat nog vreselijk. Ik had de make up nodig om me weg te stoppen, mijn kleren pasten me niet (vond ik) en sociaal doen, daar had ik echt geen behoefte aan. En dan spreken we nog niet van mijn haar. De coupe waar ik dankbaar voor ben, want hei, er staat terug haar op mijn hoofd, maar omg, die krullen daar kon ik niet aan wennen.
Het was alsof ik dacht dat iedereen aan me zou kunnen zien dat ik borstkanker heb gehad. Natuurlijk is dat niet zo, maar dat hoofd dacht er anders over. Ik keek er tegenop om vragen te beantwoorden als; “wie ben je en wat doe je?”. Want daar had ik geen antwoord op. Ik was mezelf volop opnieuw aan het uitvinden ….
“overleven na “ vind ik niet toereikend. Want dan keer ik altijd terug naar een periode die voorbij is. "gewoon leven" zou moeten kunnen, maar dan kijken de mensen toch echt raar op. Terwijl het iets is dat we eigenlijk allemaal doen. Dus de vraag "wat doe je?" Is voor veel mensen een hele moeilijke vraag. Tegelijkertijd voelde dat nieuwe stukje zo broos en gevoelig dat
ik het wilde beschermen.
Tot nu …
Het was een heerlijk feestje. Ik heb gebabbeld met mensen die ik niet kende, geknuffeld met mensen die me nauw aan het hart liggen, omdat ze zo goed voor mijn zus zorgen. Het was vanalles samen. En ik … Ik voelde dat het nieuwe broze stukje sterk is. Dat het een deel van mezelf is geworden dat er mag zijn en getoond worden. Een deeltje dat nog altijd gevoelig en kwetsbaar is, maar dat door liefde en zorg alleen maar sterker wordt.
Ik kreeg van iemand een welgemeende knuffel en de woorden; “je straalt” en eindelijk kon ik voelen dat het echt zo was.
In de auto naar huis zei ik; “eindelijk voelde ik me weer meer mezelf. Het voelde weer als Nadia die een praatje maakte en op een feestje aanwezig kan zijn. Ik mocht op een feestje zijn en ik voelde me goed.” Alleen dat is een feest. Herstellen duurt lang. Fysisch, maar ook mentaal. Rouwen om wie ik was en het nieuwe andere omarmen heeft tijd nodig. Ik wist niet dat het zo lang kon duren.
