En dan komt het moment dat je nieuwe kledij en lingerie nodig hebt. Pff, lastig. Mijn lichaam is zo anders door de gedwongen menopauze en door de ontbrekende borst en littekens dat naar de winkel gaan om kledij te shoppen echt iets is wat ik nu niet zo graag meer doe.
Vroeger ging ik een winkel binnen, nam kledij van het rek (ik kende mijn maat super goed), paste het en keek even of ik het leuk vond staan en nam het mee of hing het terug. Weinig gedoe en altijd snel beslist.
Nu is dat wel anders. Ik ken dat nieuwe lijf nog niet goed en doe mijn best om het elke dag beter te leren kennen, maar soms heb ik daar ook gewoon geen zin in. Dan kijk ik in de spiegel en denk; "tja, het moet maar, maar ik ken je niet." Maar nu had ik dus nieuwe spullen nodig. Dus naar de winkel. En het was een lastige. Ik vind spiegels in pashokjes sowieso al niet die spiegels waar ik graag ik kijk, laat staan nu. Alleen naar de lingerie winkel waar ik als de dood was dat de mevrouw vriendelijk zou zijn en me zou vragen of het paste en of ze iets anders moest brengen. Nog nooit heb ik verlangd naar een onvriendelijke winkeldame. Dan kon ik gewoon passen en mijn ding doen. Dat had ik nodig, want een uitleg geven zou te pijnlijk zijn en kan ik nu nog niet.
Gelukkig liet de dame me met rust en kon ik passen. Niets van wat ik mee had paste me en zat mooi. De prothese paste er niet in, de bh trok scheef en het hemdje was te klein. Ik stond er te zweten en te bibberen en de tranen zaten hoog. Ik heb me nog nooit zo gehaast en voelde me vreselijk. Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek dus uiteindelijk heb ik gevonden wat ik mooi vond, dat niet scheef trok en waar de prothese mooi in paste. Ik ben de winkel uitgevlogen en de andere shopping gelaten voor wat die was. De koffie en het gebakje bij een vriendin erna deden deugd. Gewoon even babbelen was een kado op dat moment. Zo kon ik laten zakken wat ik net had gedaan. Mijn grenzen verlegd en weer een stap gezet in kunnen kijken naar mijn lijf zoals het nu is.