Hoe gaan we om met emoties in ons leven? Stoppen we die onder het tapijt en gaan we stug verder met leven of gaan we er ten volle in en laten we ons raken? Het is een vraag die ik me eigenlijk al lang stel. Na 20 jaar mensen begeleiden zowel in groep als persoonlijk is het iets waar ik soms zelf nog versteld van sta hoe anders we allemaal zijn. Vaak heeft het ook te maken met het moment in je leven.
Op vandaag merk ik dat ik zelf heel gevoelig ben en dat het minste kritiek of opmerking me heel diep raakt en me ook compleet van de wijs kan brengen. Ik ben nog bezig aan het opbouwen na de klappen die gekomen zijn. Dat opbouwen neemt tijd in beslag en mijn basis staat toch nog wat wankel zou je kunnen zeggen. Ik was op sociale media naar buiten gekomen met alles wat ik doe en een opmerking van iemand was dat ik het enkel doe om geld te verdienen. Zo'n opmerking doet pijn. Waar het vroeger gewoon kon passeren, merk ik dat het me nu heel diep raakt. Het brengt me helemaal aan het wankelen en doet me vragen stellen over waar ik in mee bezig ben. Ik stel me dan de vraag of het wel zin heeft of ik het wel kan en het maakt me onzeker. Onzekerheid die ik nu eigenlijk niet kan gebruiken. Opbouwen kost tijd en zelfvertrouwen en dat vertrouwen is nog maar heel miniem, merk ik. Een rouwproces is heel diepgaand en zou je ook zuiverend kunnen noemen, maar tegelijkertijd brengt het je helemaal van de kaart. Ik heb altijd goed mijn weg geweten in het leven, maar nu ben ik op zoek. Wat wil ik nog, waar gaat mijn energie van stromen, ... Nu zijn er emoties die ik eigenlijk niet goed ken. Emoties die mee stromen met het proces of die uitgelokt worden door een opmerking van iemand die ik helemaal niet ken en die mij ook niet kent. Deze emoties zijn vaak overweldigend en brengen me (nergens, zou ik denken) weer een stap verder in het verwerken. Ik kan ze niet onder tapijt steken en ze komen wanneer ze komen. Ze mogen er zijn.
