Deze morgen moest ik vroeg Frank afzetten op het station en zagen we dat het vuilzakken dag was. De onze stond nog niet buiten en als we het niet hadden gezeien, waren we het vergeten. Zoals ons wel vaker gebeurt. Terwijl ik aan Frank zei dat ik het nog kon doen als ik hem had afgezet, voelde ik; "hei, ik ben er terug". Vorig jaar deze tijd was mijn chemo net afgerond en had ik mijn operatie. De hersteltijd van alle behandelingen heb ik, zoals misschien, wel meer mensen, echt onderschat. Alles wat er gebeurde kostte me energie. Meer energie dan ik had.
Maar nu, deze morgen, bij zoiets onnozels als de vuilzak buiten zetten, had ik het gevoel dat ik terug ben. Ik sta er weer. Ik heb weer zin in dingen. Zelfs de vuilzak buiten zetten, kon ik aan (maar de volgende keer mag Frank het weer doen hoor). Dit weekend doen hebben we 3 dagen op rij iets te doen. Een paar weken geleden had ik dit helemaal niet zien zitten. Teveel mensen, teveel indrukken, te vermoeiend, te ... Ik kon het gewoon nog niet. En nu, kijk ik er naar uit. Ik wil weer naar buiten komen en dingen ondernemen. Het doet weer deugd en geeft weer energie om mensen te ontmoeten, om te praten om te lachen. Het leven geeft en heeft weer zin.
Ik vind het zo boeiend om het proces van leven te zien en te voelen. Hoe het leven ons elke keer weer te pakken heeft met zijn yin en yang, vette en magere jaren. Ik hou er eigenlijk wel van, van dat leven.
