Al sinds mijn diagnose en nog steeds is er iets in mij dat de hele tijd zijn best wil doen. Een betere mama zijn, een betere partner zijn, een nog betere carrière uitbouwen, betere zus zijn en betere dochter zijn. Nog betere vriendin zijn. De tijd die zij mij gegeven hebben tijdens mijn ziekte willen goed maken door nu tijd voor hun te maken. De verloren tijd inhalen als het ware en het nog beter doen dan ervoor. Er is een schuldgevoel dat ik het niet goed genoeg heb gedaan en daardoor kanker heb gekregen. En ik weet dat dit niet waar is, maar een hoofd denkt soms helemaal anders dan de realiteit. Mijn lijf heeft me in de steek gelaten en nu wil ik het nog beter doen zodat ik het zeker niet opnieuw krijg, dus ik eet nog gezonder, neem mijn slaap, werk aan mijn conditie, enz... Alles om sneller te herstellen en om te voorkomen dat ik nog tijd moet missen.
De tijd dat ik geen echte, zorgende mama voor mijn kinderen kon zijn, wil ik nu inhalen door extra mijn best te doen. Ik wil de zorgen wegnemen van mijn partner en kinderen en van mijn ouders en familie omdat die groot genoeg waren toen ik ziek was.
Ik wil nog een betere carriere uitbouwen zodat mijn partner het niet meer alleen moet dragen zoals hij heeft moeten doen toen ik ziek was. Ik zou hun emoties willen overnemen en daarom doe ik nog beter mijn best. Maar ik weet dat ik geen zorgen kan wegnemen en ik weet dat ik niet nog beter mijn best kan doen om gezonder te leven enz... Maar zoals ik al zei dat hoofd denkt soms anders dan de realiteit. Ik word er doodmoe van. Omdat ik weet dat ik niets kan veranderen aan de zorgen die ze mee gemaakt hebben.
En dan komt de angst; wat als de kanker terug komt en ik al die dingen niet heb kunnen doen. Daarom doe ik dan nog beter mijn best. Om de verloren tijd in te halen. Om te doen wat ik zeker nog allemaal wil doen. Er is precies geen tijd te verliezen.
Tegelijkertijd helpen media enz.. ook niet mee. Je hoort het ene na het andere succesverhaal van mensen die kanker overwonnen hebben en nu een marathon lopen of een grote carriere switch maken of ... Zelfs mijn oncologe zei me dat ik een triathlon zou kunnen doen na mijn herstel. Ik weet nog altijd niet of het een compliment was omdat ik zo aan mijn conditie werk of een hint.
Het is een lastig evenwicht om te zoeken wie ik nu ben, wat ik nog allemaal wil doen en hoe ik het kan doen vanuit mezelf en niet vanuit dat stemmetje dat zegt dat ik nog beter mijn best moet doen.