Mijn intentie waar ik al een tijdje mee bezig ben, is mezelf laten zien. Toen ik ziek was, vond ik dat zo moeilijk. Ik verstopte me het liefste, want wie wil nu iemand zien zonder haar, borst en alles wat bij een kankerbehandeling komt kijken. Ik had ook de energie niet om me te laten zien.
Maar je kan maar jezelf laten zien als je ook kan kijken naar jezelf en dat vond ik het laatste jaar een hele moeilijke. Het gevoel niet te voldoen aan de eisen van een maatschappij was enorm groot. Ziek worden en toch gezond leven, een lichaam dat gefaald heeft terwijl er zoveel bestaat om niet ziek te worden. Dat zijn allemaal wijsheden die nergens op slaan, maar ze zitten zo snel in ons hoofd en lijf.
Ik wist dat ik de tijd wou en moest nemen om te herstellen, maar niet werken en enkel genezen, staat niet in de maatschappelijke normen. Daardoor voelde ik me vaak minderwaardig. Nochtans was er niemand die me duwde of pushte om terug te werken of om er terug in te vliegen, maar ik dacht dat ik niet voldeed. Dat minderwaardigheidsgevoel gecombineerd met alle gevolgen van ziek zijn, zorgde ervoor dat ik niet naar mezelf kon kijken. Letterlijk vind ik de spiegel nog altijd een moeilijke maar ook emotioneel. Ik ben soms (heel soms maar ;)) een perfectionist en dat plaatje bestaat op dit moment niet (nooit, maar daar denkt mijn hoofd soms anders over). Als ik naar mezelf keek, zag ik iemand die maar half was. We zijn nooit half en niemand is half. We zijn allemaal mensen met een rugzak en hoe ouder we worden hoe meer er in de rugzak zit. De kunst is om dat allemaal licht te houden en niet met een loodzware rugzak te blijven rondlopen. We zouden anders letterlijk kraken.
Mezelf zien zoals ik nu ben en terug kijken vanwaar ik kom, is omgaan met pijn en emoties die ik het liefste wegduw. Ik ga erdoor om mezelf nog beter te leren kennen en om mezelf helemaal te zien in wie ik nu ben. Daar is tijd voor nodig, een beetje tijd om te kunnen kijken waar ik sta, vanwaar ik kom en waar ik naartoe ga. En dat is ok, helemaal ok. Ik maak mijn rugzak licht en kijk in de spiegel en ik weet dat ik best trots mag zijn op waar ik sta, vanwaar ik kom en waar ik naartoe ga. Dat mogen we allemaal zijn, want de rugzakjes hoeven we niet te verstoppen. Ze maken deel uit van het leven. Leven is waarvoor we hier zijn en we doen het allemaal goed en op onze eigen manier. Dus kijk even naar jezelf en laat je zien zoals jij jezelf ziet. Ik doe het ook.