We hadden er het in een coaching sessie over hoe mededogen en medelijden anders zijn. Nochtans zijn het volgens de woordenboek synoniemen. Terwijl voor mijn aanvoelen het totaal anders is; van het ene geef en krijg je energie van het andere geef je energie, maar komt deze niet toe en worden beide personen moe.
Toen ik ziek was, vermeed ik mensen die medelijden met me hadden. Waarom zou iemand medelijden met me hebben? Ik was niet zielig of zo ... Ik had kanker en was ziek van de chemo. That's it. Mensen die medelijden met me hadden, gaan hun eigen drama of verdriet projecteren op de persoon die ziek is en dat is lastig, want daar krijg je geen energie van. Ik hield van de mensen die me gewoon als Nadia behandelden zonder drama, zonder uitleg, maar gewoon zien wat er allemaal was (en leuk was het niet) en van daaruit handelden. Zoals de vriendin die met me ging wandelen en lachte met mijn kale kop of de andere vriendin die me zei dat ze ons gewone wandeltoerke beu was en eigenlijk wel eens wat anders wilde of de vriend die samen met me huilde en lachte en zei hoe tof ons gesprek was. Ze hadden geen medelijden met me, maar voelden wel mijn pijn en verdriet. Van daaruit handelden ze. Met een traan en met een lach. Het verschil is dat we allemaal energie kregen van onze gesprekken, wandelingen, lach- en huilbuien. Hoe vaak kijk je niet naar de wereld en handel je vanuit medelijden? Ik doe het zelf ook nog soms en ik merk dat het me eigenlijk geen deugd doet.
Liever vanuit mededogen. Niet samen lijden, maar samen kijken en voelen wat er is en van daaruit handelen. Dan is er samen zijn. Echt samen zijn. Dat doet zoveel deugd voor iedereen.
Is dat niet wat we heel vaak missen? Samen zijn, verbonden zijn, echt verbonden zijn? Vanuit mededogen ga je verbinden met de mensen om je heen en dat voelt zo fijn voor iedereen. Dan voel je de pijn en verdriet van de ander, maar je projecteert er je eigen verdriet net op. We hebben allemaal dingen mee gemaakt en dat maakt ons tot wie we zijn. De pijn van een ander voelen kan soms heel heftig zijn. Als ik nu een vriend of vriendin hoor die een kankerdiagnose krijgt dan wordt ik helemaal terug gekatapulteerd in mijn eigen pijn. Het vraagt dan we wat energie en aanvoelen hoe ik zal reageren. Vanuit mijn pijn weet ik dat ze niet geholpen zijn. Als ik hun pijn mag voelen en dan mezelf nu voel en van daaruit reageer, dan weet ik dat ik help. Soms zelfs door helemaal niets te doen. Niets doen helpt soms meer dan vanalles willen doen.
Maar het blijft een wankel evenwicht en oefenen.
(foto is een tekening van Johan Deplancke, een vriend en een schitterend kunstenaar)
Comments