Het is een rare gewaarwording om met je lichaam in een soort niemandsland te vertoeven. Na een kanker diagnose en alle behandelingen wordt er nooit gesproken van genezen. Je bent klaar met alle behandelingen en dan staat de volgende controle gepland. De woorden; "je bent genezen" hoor je niet. Dat doet raar. Je moet er zelf in geloven. Ik moest zelfs persoonlijk vragen aan de chirurg of alles was weggenomen, want hij zelf zei niets behalve welke nabehandelingen me nog stonden te wachten.
Als je dan rondom je mensen hoort die hervallen zijn, die plots toch uitzaaiingen hebben en jammer genoeg ook sterven dan doet dat toch iets. Je blijft ergens geloven dat het allemaal weg is, maar tegelijkertijd is er angst bij elk pijntje, knobbeltje, hobbeltje in je lijf.
Bij borstkanker heb je dan ook nog de nabehandelingen ter voorkoming van terugkeer die je elke keer weer terug catapulteren. Het is een continue loslaten en geloven in je lijf en jezelf. Een continue zoektocht naar herstel en geloof in herstellen. Terwijl net dat lijf je giga in de steek heeft gelaten toen je de diagnose kreeg.
Het lijkt alsof je met je lijf in een soort maanlandschap bent, waar niets is. Er zijn hobbels en kraters, maar die hebben geen betekenis die je dient. Je wandelt erin en doet vanalles om te herstellen, maar het dorre lege landschap helpt je niet.
Ik vind het persoonlijk een hele moeilijke oefening om te blijven geloven terwijl je in niemandsland vertoeft met je lijf.
Tegelijkertijd is niemand zeker van morgen, dus genieten we van elke dag.
Comments