En dan begint een reis waar je niet van droomt, maar die je toch maakt. Een reis door ziekenhuizen, machines, operatiekwartieren. Je hebt ontmoetingen met dokters, verpleging, patiënten, weer dokters en weer andere patiënten en alle verhalen zijn anders. Sommige ontmoetingen doen deugd, andere zijn confronterend en weer andere ontmoetingen wil je liever zo snel mogelijk klasseren. Het is een eenzame reis waar je nooit alleen bent. Door corona was ze zelfs nog eenzamer.
Daar gaat ze, zong Clouseau. Vaak heb ik me zo gevoeld als ik helemaal alleen door de gang wandelde naar kamer nr zoveel om een dosis vergif te krijgen die niet alleen de tumor doodt, maar ook mijn gezonde cellen. Alleen was het niet zo gracieus en voelde ik me helemaal niet mooi, zonder haar en een huid die grijs zag. De 1ste chemo was al direct helemaal raak. Niet alleen voor de tumor, maar ook voor mij. Het was overleven en huilen van de pijn en niet meer weten wat mijn eigen naam was. Op mijn vraag werd de volgende een week uitgesteld en een lagere dosis. Weer huilen en schreeuwen, want een week uitstel betekende ook een week langer afzien. Een week langer door de hel gaan die chemo is. Ik had alles netjes uitgerekend zodat ik zeker mee kon naar de bergen in de vakanties en ik zag die planning al helemaal in het water vallen.
Vaak heb ik me afgevraagd of het zin had om daar door te gaan. De hel die chemo veroorzaakt in je lijf en je hoofd is dodelijk. Emoties worden op den duur eerder de vraag of dit het leven zal zijn of dat er beterschap komt. De opmerking dat je sterk bent en dat je je moet focussen op de lichtpuntjes, vond ik vreselijk. Soms werd ik er zelfs boos om.
Ik heb ze zelf nochtans zoveel gebruikt. En ik neem het niemand kwalijk als ze me dat zeiden, want als je het niet hebt mee gemaakt, heb je geen idee.
Je bent niet sterk als je door zo’n behandeling gaat. Je ondergaat wat er op dat moment is. Meer kan je niet doen. Je agenda staat vol met afspraken die je niet wilt, maar waar je niet onderuit kan. Voor de andere afspraken is je agenda leeg. Gelukkig vulden mijn vriendinnen die met vele wandelingen en korte bezoekjes. Hoe graag ik soms ook langere bezoeken had of een lange wandeling wou maken. Na een halfuur babbelen, wist ik soms al niet meer waar het over ging en kon ik niet meer volgen wat er werd gezegd.
Die lichtpuntjes zie je niet op je zwaarste dagen. Je weet zelfs niet meer of je wel aanwezig bent in je eigen leven. Toch zijn ze er. Gelukkig. Op sommige dagen kon ik zelfs echt genieten van de tomatensoep die aan de deur stond van een vriendin, van het kaartje of whatsappje die je krijgt van vrienden over de hele wereld. Zelfs van het gesprek dat ik voerde op het ziekenhuisbed met een mede patiënt terwijl de chemo druppelde. We zeiden beiden dat we er deugd van hadden gehad.
Chemo was niet alleen een opdracht voor mezelf, maar ook voor mijn gezin. Ziek zijn doe je niet alleen. Zeker niet als je een gezin hebt. Je bent samen ziek, maar er is maar 1 persoon die het draagt.
Dan is er plots de dag dat de oncologe mijn ziekenhuiskamer binnen kwam en zei: “ik denk dat je genoeg hebt gehad. Als we nu verder doen, maken we meer kapot dan enkel de tumor en dat is niet nodig.” Een engel is het. Ze voelde heel goed aan dat het genoeg was voor mij en mijn lijf. Ze luistert naar wie voor haar zit en neemt haar tijd. Ik had altijd heel veel vragen en nooit heb ik het gevoel gehad dat ze geen tijd had. Nog altijd niet trouwens.