top of page
Foto van schrijverNadia Feys

Schaamte


Het is vreemd, maar ik schaam me als ik een slechte dag heb. Ik schaam me om mijn rouwproces. Waarom zou ik rouwen om wat ik kwijt ben. Ik ben niemand verloren. Rouwen om iemand is meer aanvaard (en het mag altijd nog meer), maar rouwen om iets wat je kwijt bent en dat niet meer terug komt, kennen maar weinig mensen. Terwijl het wel echt is en hard. Na alle behandelingen is er pas tijd om te rouwen. Rouwen om je lichaam dat onherroepelijk veranderd is, rouwen om een carriere die je hebt moeten opgeven zonder dat je er zelf schuld aan hebt. Rouwen omdat je onschuld en geloof in het leven veranderd is. Het voelt heel onrechtvaardig en oneerlijk. Rouwen volgt geen lineaire lijn. Je voelt dat het beter gaat. Je komt terug buiten. Je maakt nieuwe plannen en dan bam … Plots is er een dag dat je niet weet waar gekropen. Dat het verdriet en de pijn je genadeloos op de grond gooien. Dat de angst het wint van het vertrouwen. Dagen dat je staat te bibberen en je het liefste onder je deken kruipt om te verdwijnen. Die dagen verminderen, maar zijn er en mogen er ook zijn. Er wordt heel weinig gepraat over na de behandelingen. Het gaat toch goed? De kanker is weg dus er zijn geen problemen meer. Terwijl het dan pas begint. De rouw om wat je kwijt bent. Het standaard antwoord van mensen als je daarover praat is altijd dat je moet kijken naar wat je niet kwijt bent, dat je de liefde moet voelen van de mensen die er altijd voor je zijn geweest. Dat klopt, maar dat neemt de pijn om wat je kwijt bent niet weg.

Als ik zie in lotgenoten groepen hoeveel medicatie er genomen wordt om er weer bovenop te komen, dan schaam ik me. Ik schaam me om de maatschappij waarin we leven die denkt dat pijn en verdriet met een pilletje kan worden weggenomen. Een maatschappij die niet of weinig geduld heeft met mensen die het moeilijk hebben om wat er is gebeurd. Kanker verandert iemand.


Onlangs luisterde ik naar Touché met Dirk de Wachter en hij zegt dat hij niet is veranderd. Ik kan het moeilijk geloven. Iedereen is anders na zo’n diagnose. Er komt berusting in het leven om wat er is, maar is er ook verlies. Verlies van onschuld, verlies van wie je was en aanvaarden van wie je nu bent. Ik zal nooit meer dezelfde zijn en dat is ok, maar dat vraagt tijd om te wennen aan de nieuwe ik. Dat is een rouwproces om mee om te gaan. Het is een onbekend rouwproces omdat we rouwen bijna altijd samenbrengen met verlies van iemand. Rouwen om wie je was is onbekend en misschien ook een beetje onbemind. Waarom zou je rouwen om jezelf. Je bent er nog en je geniet nog elke dag van het leven, misschien wel meer. Toch doet het pijn om afscheid te nemen van jezelf.

Comments


bottom of page