Deze week vroeg mijn dochter me wat ze moest doen met de leggings waar ze niet meer in kon. Het waren leggings die ik verkocht heb. Mijn business die ik zo graag heb gedaan, maar waar kanker me heeft doen stoppen.
Ik werd misselijk beverig, warrig in mijn hoofd toen ik deze zag. Trauma zouden ze zeggen. De Van Daele woordenboek geeft er de betekenis van “verwonding” of “hevige geestelijke aandoening die een stoornis veroorzaakt”. Het is iets dat niet voorbij gaat.
S nachts lag ik te denken (ja, menopauze nachtelijke uren om te genieten van de donkere pracht, gezellig) wat het allemaal met me doet. Voor mij voelt trauma als mijn littekens. Ze krijgen een dikke laag, want er zijn nieuwe ervaringen in het leven die erbovenop komen. Het doet geen pijn, behalve als erop geduwd wordt of als er stretch op komt. Er is een klein meisje in mij dat bang geworden is om groot te dromen. Wat als ik weer in iets vlieg, mijn hele zijn erin breng, mijn energie, mijn verbindingen en wat dan als dat weer afgenomen wordt? Kan ik dan nog opnieuw recht krabbelen? Kan ik het aan om dat weer opnieuw ontgoocheld te worden en weer opnieuw te moeten beginnen? Maar wat als ik het niet doe. Wil ik alleen maar klein dromen?
Het verlies door kanker was zo groot en zo pijnlijk dat ik letterlijk misselijk word als ik mijn collectie zie of als iemand een opmerking maakt over mijn yogakledij.
Rouwen om wat is geweest; een carrière die niet is mogen groeien en groot worden. Het is pijnlijk, echt en komt met vlagen.
Tegelijkertijd merk ik dat dat kleine meisje weer groot aan het worden is. Ik ben er weer. Ik doe weer mee; lopen, springen, dansen, gek doen, … ik kan het weer en dat doet deugd. Het groot dromen komt ook langzaam weer terug. Ik voel dat ik er klaar voor begin te zijn om weer andere dingen te doen.
Ik las het artikel van Ellen Kegels van LN Knits dat ze tijd neemt dit seizoen om er te zijn voor zichzelf en voor haar familie na het verlies van haar broer. Ik heb er alleen maar bewondering voor, want herstellen van trauma
vraagt tijd en geduld en veel liefde. In onze snelle maatschappij is daar geen tijd voor. We willen vooruit, we moeten verder, er moet geld verdiend worden, … Voor mezelf voelt het alsof er tijdens mijn herstel geen plaats was voor andere dingen. De rouw was allesoverheersend en de kracht om vooruit te gaan in mijn herstel was giga groot, maar dezelfde kracht ontbrak om aan een carriere te bouwen. Maar is herstellen, rouwen, aan jezelf werken niet ook carriere maken?
Nu is dat helemaal anders. Ik heb weer ruimte in mijn hoofd en in mijn zijn om dingen te doen. Dat doet deugd. Ik weet dat ik geluk heb dat ik deze tijd heb kunnen nemen. Maar het neemt het trauma niet weg. Dat litteken blijft. Nu en dan piekt het en het duwt me soms naar een kant waar ik liever niet ben en waar ik liever niet naar kijk. Het confronteert me met een stukje verleden in mezelf dat ik het liefste zou toestoppen en nooit meer naar kijken.
Maar net dat verleden maakt me wie ik nu ben. Mijn trauma is een deel van mij en ik ga er wel mee om. Hoe? Geen idee, maar ik doe het stap voor stap, breath by breath, dag per dag.