Soms heb ik het gevoel dat ik tegen een onzichtbaar iets/iemand aan het vechten ben om overeind te blijven. Na de laatste behandeling wordt je aan je lot overgelaten.
Er zijn veel boeken die gaan over wat er allemaal gebeurt met iemand tijdens een kankerbehandeling. Het gevoel dat je de Everest beklimt en dan de overwinning. Voor mij persoonlijk heeft het nooit als een overwinning gevoeld en ook nooit als een beklimming. Het was ondergaan en eens ik aan het einde kwam, was er een diep zwart gat van "en nu". Leven met een lijf dat kapot is gemaakt en opbouwen duurt altijd langer dan afbreken zoals we allemaal weten. Mijn carrière die er plots geen meer was. Ik, die zelf helemaal anders ben. Soms heb k het gevoel dat ik sta te vechten tegen niemand. Behalve tegen het aanvaarden dat alles anders is. Daar worden geen boeken over geschreven. Hoe de medische wereld je niet als mens in zijn geheel bekijkt, maar enkel kijkt naar de medicatie (die geen bijwerkingen heeft) en daarop nog andere medicatie om je bijwerkingen te verminderen.
Laatst was ik met een vriendin aan het wandelen en ze vroeg me hoe het nu eigenlijk met me was. Ik kon niet antwoorden omdat ik het niet weet. Er zijn dagen dat ik vrolijk loop te fluiten omdat de zon schijnt, omdat ik leuke dingen aan het doen ben, maar er zijn evenveel dagen dat mijn lijf niet mee wilt, dat de bijwerkingen van de preventie medicatie zo heftig zijn dat ik even niet weet wat te doen met mezelf.
Dan is dat even zo en dat mag ook. Herstellen van een trauma vraagt tijd. Tijd is zo schaars en toch hebben we het echt nodig.