We hebben er allemaal nood aan om ons veilig te voelen. De oorlog die er nu heerst, geeft voor veel mensen een onveilig gevoel. Dan komt er angst naar boven. Dat kan reëel zijn, maar ook net niet. Hetzelfde als je in bijvoorbeeld op de trein zit. Plots kan er een gevoel van onveiligheid optreden. Meestal is dat snel voorbij.
Wat gebeurt er als je een trauma oploopt en je daardoor onveilig voelt. Dit weekend was ik samen met een groep vrienden. Heerlijk was het. Plots hadden we het tijdens de meditatie over veilig zijn, je veilig voelen. Ik dacht dat ik daar dus totaal geen probleem mee had. De oorlog maakt me niet echt bang. Ik reis super graag en heb er geen problemen mee om alleen te reizen. Ik ben zelden bang en voel me eigenlijk nooit onveilig. De wereld is een veilige plek en er zijn meer goeie mensen dan slechte. Dus geen onveiligheid voor mij. Dacht ik.
Tot ik bij mijn lichaam kwam. Ik voel me niet veilig in mijn lichaam. Dat was even schrikken. Er is zoveel gebeurd en mijn lijf liet me in de steek waardoor ik me niet meer veilig voel in mijn eigen lichaam. De angst zit er de hele tijd.
Wat kan ik doen om me weer veilig in mijn lichaam te voelen? Dat is iets waar ik toch even zal moeten bij stil staan. Ik zorg er goed voor, maar dat deed ik altijd al. Ik voel me gezond, maar dat was voor mijn diagnose ook zo. Dus het is toch iets wat heel diep zit.
Het is nadenken om eventueel een reconstructie te doen, maar de angst zit diep. Niet een angst dat het zou mislukken of fout zou gaan, maar dat onveilige gevoel.
Het is iets, dat besef ik me nu, wat me ook vaak een eenzaam gevoel geeft. Alles is voorbij en ik voel me goed in mijn lijf, maar niet veilig. Tegelijkertijd merk ik dat door het te verwoorden, te voelen en op te schrijven, het beetje per beetje oplost.
Ik mag me veilig voelen, want mijn lichaam heeft me ook door alles gesleurd. Mijn lijf staat er weer en draagt me elke dag weer opnieuw. Op een dag zal ik het weer graag zien. Dat weet ik.
