Op Kerstmis zag ik in mijn herinneringen de post van vorig jaar passeren. Ik vierde Kerstmis op mijn manier samen met mijn dochter en even met mijn mama, broer en zus. Het was anders, stiller en het voelde juist. Dit jaar was het de gewone kerstgang weer. Dat was toch ook fijn. Het was deugddoend dat ik er weer helemaal bij kon zijn, met snotneus en al (yes, een grieperige verkoudheid heeft me te pakken).
Gisteren ging ik wandelen met een vriendin op een tempo dat ik vorig jaar na 10 stappen had moeten opgeven en tijdens het wandelen was ik gewoon blij. Blij om mijn familie waarmee ik kon feesten en genieten, dankbaar om mijn vrienden die er altijd zijn, dankbaar dat ik er niet alleen voor gestaan heb in een jaar dat ik zo snel mogelijk zou willen wegvegen. Tegelijkertijd besef ik dat er heel veel eenzaamheid is, onzekerheid voor veel mensen en dan breekt mijn hart een beetje. Barstjes voor al die mensen die huilen op een feestdag. Ik voel ze en herken ze en wil ze zeggen dat het op een dag beter zal zijn en dat het helemaal niet erg is om dat niet te zien.
