Het vraagt tijd en energie om weer in het leven te stappen. Mensen vragen me vaak; waar ben je mee bezig en wat ga je doen. Ik antwoord dan vaak zo wat ontwijkend dat ik bezig ben met vanalles, maar nog niets concreet. Eigenlijk wil ik antwoorden dat ik aan het genezen ben. Genezen van een behandeling die alles heeft kapot gemaakt. Niet alleen de kanker, maar ook mijn gezonde cellen. Mijn hormoonhuishouding die overhoop ligt, maag-darmstelsel dat soms helemaal blokkeert, mijn mond en keel, mijn voet die slaapt, de littekens van de operatie. Genezen heeft tijd nodig, maar genezen van een trauma als kanker heeft veel tijd nodig.
Tijd die ons niet gegund wordt in onze maatschappij. Dat is jammer. Meer tijd zou ervoor zorgen dat mensen weer kunnen herleven. Want dat is een zoektocht. Hoe stap je terug in je leven na zo een ervaring? Ik hoor van zoveel lotgenoten dat ze de tijd niet gekregen of genomen hebben. De controle arts die er al staat nog geen maanden na je behandeling om te zeggen dat jij toch wel weer aan het werk kunt. Maar dat lijf wil helemaal nog niet mee. Je hebt maanden chemo gekregen en bestraling. We weten allemaal dat afbreken veel sneller gaat dan opbouwen. Vaak weten we zelfs niet hoe we terug kunnen opbouwen.
Ik heb zelf alle soorten behandelingen gedaan om zo snel mogelijk fysisch terug op te krabbelen. Massage, voetreflexologie, gesprekken, … Deze deden allemaal heel veel deugd en zullen zeker ervoor gezorgd hebben dat mijn genezing vlot verlopen is, maar het hoofd is er ook nog en dat twijfelt elke dag.
Teug in het leven stappen na een rouwperiode is heftig. Het is alsof alles te luid, te snel, teveel is. Je moet een veilige cocon verlaten en naar buiten treden terwijl alles in jouw bibbert en beeft. De buitenwereld lijkt gevaarlijk en intens. Het vraagt tonnen energie om daar door te gaan. Al je emoties liggen klaar om elk moment open te barsten en dat wil je niet tegen komen in de supermarkt. Dus probeer je dat te vermijden. Je wilt die cocon niet echt verlaten, maar er komt een moment dat je niet anders kan. Hoe doe je dat dan? Er is geen handleiding en iedereen is anders. Er zijn mensen die heel gemakkelijk praten over wat hun overkomen is, anderen houden het liever voor zichzelf.
Ik heb nog altijd dagen dat ik liever thuis blijf omdat ik ook geen zin heb om mijn verhaal opnieuw te doen. Meestal heb ik ook geen zin om alweer te zeggen dat het goed gaat terwijl ik me niet zo voel. Het is intens, lastig en voelt als heel veel. Gelukkig zijn er ook al momenten dat ik weer naar buiten wil. Dat ik voel dat ik er klaar voor ben om in de wereld te stappen.
In de wereld stappen doe je stap voor stap. Soms alleen, soms met de mensen die je graag ziet rondom je. Ik ging zelf eerst trainen met mijn personal trainer zodat ik zeker nog niet in groep moest sporten. Ik schaamde me voor mijn conditie, mijn tranen die op het oppervlak lagen en mijn korte haar. Na een aantal keer, kom ik buiten en staat er daar iemand die ik ken. “Moh, lang geleden en goh, je haar, zo kort, t is eigenlijk wel tof”. Ik wou weg kruipen, door de grond zakken, verdwijnen. “Mijn korte haar was niet echt mijn keuze, dat doet chemo nu eenmaal” was mijn antwoord. Ze deed daarna zo gewoon tegen me dat ik buiten ging op wolkjes. Ze stelde geen vragen, vroeg gewoon of ik genoot van het sporten en dat ze ernaar uitkeek om weer samen in de groep te sporten. Mijn schaamte was dus nergens voor nodig. Maar toch is deze er. Mijn tranen kwamen achteraf in het naar huis rijden omdat samen zijn met mensen zo’n deugd doet.
Om te leven moet je uit je kot komen. Maanden heb je geleefd op de vierkante meters van je huis, de ziekenhuiskamers, de wandeling rondom je thuis. Je uitstappen waren van en naar het ziekenhuis. Dat was het. Je had geen mogelijkheid om uit je kot te komen, want je bent te ziek, te moe, te …. Om dan na al die maanden terug in het leven te stappen is een hele stap die je niet zomaar weer zet.
Vol gas vooruit als de Porsche die ik was lukt nog even niet, maar mijn Vespa komt ook overal. T is trager en ik moet rekening houden met vertragingen en files door opgehoopte emoties en een rouwproces, maar ik kom er wel. Op mijn tempo.
